Coś o tym, że jestem nie-do-zniesienia.

Przecież ja jestem okropna! Od pażdziernika zdażyło się tyle różnych dziwnych rzeczy, że zapomniałam, że mój blog istnieje. Na szczęście okazało się, po przyłozeniu do niego ucha, że jeszcze jakoś oddycha, więc nie jest tak źle. Kontynuując: przecież ja jestem nie-do-zniesienia! Po przez sesje semestralną i stół na którym piękrzyły się notatki tak wysokie, jak ilosć tabliczek czekolady zapomniałam o wszystkim innym. Szczególnie o ludziach, na których mi zależy. Chociaż nie myślcie, że nie byłam w stanie nic ręcznie zrobić: bez tego zwariowałabym. Jednak moje ostatnie trzy tygodnie wyglądały następująco: wstać o 8, nauka na sesję, w przerwie zadania z matematyki i znów nauka. Powiecie: niezła przerwa. No cóż... 

W zyciu prywatnym również wiele się zdarzyło. Przeżyłam wyjazd mojego Żeglarza, załamanie nerwowe połączone z wyjazdem do przyjaciółki, przeżyłam ponad to diagnozę! Może nawet kiedyś przyznam się do niej otwarcie. Tak dużo, ogromnie dużo sie zdarzyło! Tak dużo, że słowa wydają sie małe jak mrówki. 

Jednak wracam. Zawsze wracam do tego, co kocham. Zaczynam przeglądać blogi, komentować wasze wyczyny i sama sprawdzać się w swoim rękodziele. Ahoj, wszystkim! Przecinam wstęgę i już pod koniec grudnia obwieszczam: nowy rok, nowa ja. Ahoj!